Je moet wat tijdens een coronacrisis en daarom besloot ik eind augustus eindelijk eens te beginnen aan The Twilight Zone, de originele reeks van schrijfgrootheid Rod Serling, die liep van 1959 t/m 1964. Thans beschikbaar in glorieus HD.

Dat klinkt als een weekendje doorbingen, maar het zijn wel maar liefst 156 afleveringen, verdeeld over vijf seizoenen. Daar doe je een wel even over. Het kostte me uiteindelijk zes weken.

Maar het was geenszins een straf. Integendeel. Het was elke aflevering weer een heerlijk verrassend uitstapje naar een andere dimensie, een alternatieve wereld. Een zwart-wit wereld zonder internet, mobieltjes en corona.

Toegeven, niet elk hoofdstuk van The Twilight Zone is sterk. Er zijn een aantal slappe afleveringen, maar zelfs díe zijn nog interessant door de sets, het camerawerk, het acteren en natuurlijk de prachtige begin- en eindpraatjes van Rod Serling. Maar het overgrote deel is extreem goed. Vooral de verhalen van Serling, Richard Matheson en Charles Beaumont.

Het is leuk om te zien hoe de verhalen steeds maatschappijkritischer werden, naarmate de seizoenen vorderden. Vooral Serling schreef flink wat van ‘m af in episodes als The Monsters Are Due on Maple Street, The Shelter en He’s Alive. En waar eerst aliens en robots als kwade krachten moesten fungeren werd het later veel directer en was het de mens zelf.

Het is een genot om inmiddels bekende acteurs te zien schitteren in hun piepjonge jaren. Zo komen Charles Bronson, Robert Redford, Robert Duvall, Burt Reynolds, Lee van Cleef en Dennis Hopper voorbij. Maar ook een van de laatste rollen van Buster Keaton. De muziek is gemaakt door grootheden als Bernard Hermann en Jerry Goldsmith en je komt bekende namen tegen als regisseur, zoals Richard Donner en Don Siegel.
Extra leuk: Na elke aflevering op IMDB kijken hoe het de acteurs is vergaan na hun optreden in TZ. Het gros is inmiddels morsdood, maar velen hebben een rijke film- en tv-carrière gehad. Bizar ook om te zien ook hoe jong velen stierven. Veelal door hartfalen of longkanker, wat niet zo vreemd is aangezien iedereen met een peuk in de bek te zien was.

Het was elke avond smullen van de kneuterige, maar soms ook zeer indrukwekkende decors, van het prachtige camerawerk, de inventieve special effects en de gemoedelijke en tevens ongemakkelijke jaren ’50 en ’60 sfeer.
Maar The Twilight Zone kijk je vooral voor de verhalen. De een nog maffer dan de ander. Maar stuk voor stuk fascinerend. Ik raad het je ten zeerste aan. Mocht je door de 156 bomen het bos niet kunnen zien, presenteer ik hieronder mijn persoonlijke top zoveel. Ik heb elke aflevering voorzien van een cijfer en hieronder volgen de absolute uitschieters die ik beloonde met een 9 en een 8,5 (tienen geef ik nooit). Let op: het zijn mijn persoonlijke favorieten. Maar nogmaals: ze zijn allemaal de moeite waard. Ik gaf namelijk ook ontzettend veel achten en zevens uit.

Submitted for your approval. Mijn persoonlijke Twilight Zone-favorieten.

De absolute top (afleveringen met een 9)
– Walking Distance (S01E05)
– Time Enough At Last (S01E08)
– The Obsolete Man (S02E29)
– Once Upon A Time (S03E13)
– He’s Alive (S04E04)
– The Parallel (S04E11)
– Living Doll (S05E06)
– Number 12 Looks Just Like You (S05E17)
– An Occurrence at Owl Creek Bridge (S05E22)
– I Am the Night – Color Me Black (S05E26)

Extreem goed (afleveringen met een 8,5)
– The Last Flight (S01E18)
– A Most Unusual Camera (S02E10)
– Dust (S02E12)
– The Silence (S02E25)
– Shadow Play (S02E26)
– Deaths-Head Revisited (S03E09)
– Five Characters in Search of an Exit (S03E14)
– The Little People (S03E28)
– Valley of the Shadow (S04E04)
– The Long Morrow (S05E15)
– The Masks (S05E25)

En nu op naar de jaren ’80 revival van The Twilight Zone, en de derde reeks in 2002 en de vierde opleving van vorig jaar. Ik ben de komende maanden te vinden in…The Twilight Zone.