|
10 jun 2017
|
Posted by Menno, and filed under Overpeinzing
|
Elke keer als ik koffie drink met vriend Michael Minneboo (overigens ook zeer regelmatig per chat) hamert hij erop dat ik weer moet bloggen op deze site. Heb ik weer een leuk tekstje, foto of filmpje op mijn Facebook-pagina gezet, krijg ik weer de wind van voren. “Zet die shit nou op je blog en niet op Fakebook”, schreeuwt de blog-jehova dan weer.
Ja, Michael. Ik zie je en hoor je. Foto: Linda Delis
Mijn antwoord luidt dan meestal iets als “Jajajajaja”, om vervolgens weer lekker te microbloggen op Facebook, Instagram of Twitter. Maar ondertussen denk ik bij elk stukje dat ik de sociale wereld inslinger: dit moet ik eigenlijk (ook) bloggen. Dit is een interessant stukje dat ik vroeger altijd op mijn blog plaatste en nu nog altijd makkelijk terug te vinden is via een zoekopdracht. Dat wil ik weer doen. De Facebookposts zijn niet meer terug te vinden op het internet en verdwijnen in de big nothing van het tijdlijnmoeras. The kelders van het Labyrinth “where you put things to forget about”. Daarbij zijn de posts op mijn blog voor de wereld te zien en mijn Facebook bijdragen slechts voor mijn vriendengroep.
En toch….toch blijf ik liever plaatsen op Facebook en niet hier. Om verschillende redenen:
a. Makkelijke snelle interface
Het post zo lekker snel. Het is typen, foto’s erin slepen en klaar; lay-out is gelijk goed. Geen gedoe met uitlijnen, foto’s hernoemen en verkleinen, heerlijk.
b. De discussies starten vrijwel gelijk
Het leuke van Facebook zijn de comments. De interactie. Mensen reageren op je stukje, geven meningen, feedback en laten we eerlijk zijn: dat is wat wij mensen lekker vinden. Dat was ook al zo in het weblogtijdperk. Als we een blog hadden geplaatst wilden we views en comments. Natuurlijk. Je wilt toch weten wat men van je bijdrage vindt? Bij elke tekening die ik als kind maakte, wilde ik direct horen wat mijn papa en mama ervan vonden. Ik neem aan dat je dit herkent.
c. De doelgroep is gegarandeerd
Mijn vriendengroep op Facebook heb ik in de loop der jaren zorgvuldig samengesteld. Ik vind de mensen die ik volg interessant. Om wat ze posten op het platform, maar ook om hun meningen, visies, levensblikken. En ik weet dat zij mijn stukjes ook leuk vinden. Nou ja, meestal.
Blog Michael Minneboo
Misschien moet ik gewoon weer gaan bloggen. Al is het maar als test de komende weken. Want godverdomme, wat heb ik een aantal mooie posts op Facebook staan die de moeite waard zijn om publiek te gaan en hier te shinen. En eerlijk gezegd mis ik het ook wel. Want wat ik nog vergeet te noemen als voordeel van het bloggen: ik merk dat ik beter mijn best doe als ik hier wat typ. Juist omdat Facebook de foto’s, tekst en video’s zo snel verwerkt en het er direct goed uitziet, typ ik ook laconieker. Ik kies mijn woorden minder zorgvuldig uit. Facebook maakt lui. In mijn geval tenminste.
Okee, Michael, ik geef je het voordeel van de twijfel. Michael, de man die nooit is gestopt met bloggen, die Facebook haat en die afgelopen week zijn eerste boek uitbracht. Die Michael. Ik ga weer bloggen. Maar wil jij dan wel commenten op mijn posts?
|
21 dec 2016
|
Lijstjestijd!
Even voor de administratie.
Wat zag, las en hoorde ik dit jaar, wat maakte indruk? Komtie:
Films, uitgebracht in Nederland in 2016
Veel te weinig nieuwe films gezien. Wát ik zag, in willekeurige volgorde:
1. The Witch
2. The Revenant
3. Room
4. The Shallows
5. The Green Room
6. Elle
7. The Red Turtle
8. The Nice Guys
9. The Wailing
10. The Neon Demon
TV-series, gezien in 2016
1. Stranger Things
2. Planet Earth II
3. The Night Of
4. Black Mirror S3
5. The Missing S2
6. Ash vs Evil Dead S1
7. Peaky Blinders S3
8. The Fall S1+S2
9. Better Call Saul S2
10. Westworld
Qua muziek moge het duidelijk zijn: dit was het jaar van Blackstar van Bowie.
Het tripje naar Berlijn, de luistersessie in de Hansastudio’s op 8 januari, zijn overlijden twee dagen later en het bijwonen van zijn muzietheaterstuk Lazarus in Londen op 1 november droegen hier zeker aan bij. Niet alleen een ijzersterk album, ook een prachtig, intelligent, droevig afscheid van de aller-allergrootste muzikant ooit.
-
- Haubtstrasse 155
|
Tags:
|
|
28 nov 2016
|
Posted by Menno, and filed under Overpeinzing
|
Dawn (1990) by the Norwegian painter Odd Nerdrum (1944).
This painting has always fascinated me since I saw it in the film The Cell (2000) by Tarsem Singh. Not the painting, but the painting-coming-to-life in a very surrealistic and eery scene in the film. It is said that Singh once saw the canvas at David Bowie’s house who bought the piece in 1990, and then used it in his debut film.
I always thought that Bowie made a reference to this painting as well in his video of Jump They Say (1992), directed by Mark Romanek, where we also see three similar looking ladies acting kinda weird, but perhaps that’s a stretch, ‘cause these women are also an homage to the stewardesses in the Pan-Am space plane in Kubrick’s 2001: A Space Odyssey.
When Bowie passed away this year, the painting was displayed and auctioned at Sotheby’s in London and I was fortunate enough to have had a long and very extensive close look at the canvas. I don’t know who bought the painting for 341.000 punds (425.000 dollars), but I sure as hell hope I can see it again once in a museum. It’s such an amazing piece of work that raises hundreds of questions, like any good work of art should.
|
16 nov 2016
|
Posted by Menno, and filed under Bowie
|
Het gestreepte pak dat Bowie droeg tijdens de Station to Station-covershoot van fotograaf Steve Schapiro kwam meerdere malen terug in zijn carrière. Bowie deed niets voor niets dus dat moet een reden hebben. Yep.
De strepen, die hij zelf op broek en trui schilderde verwijzen naar astrale projectie of uittreding, een paranormaal verschijnsel waarbij het zogenaamde astraallichaam/ziel uit het lichaam zou treden. De ziel zou het lichaam verlaten en bewust door verschillende aardse en astrale dimensies ‘reizen’. De strepen zijn een soort touw gebonden om je lichaam, en helpt om makkelijker terug te keren van je reis.
Bowie, die niet onbekend was met het boeddhisme, was rond die tijd, naast coke, erg bezig was met occult symbolisme en kabbala. Het nummer Station to Station gaat dan ook over de reis door de kabbalistische levensboom (tree of life).
Hier zijn kustuum in 1976:
Tijdens de Glass Spider Tour in 1988:
En te slotte in zijn laatste videoclip, de zwanenzang ‘Lazarus’:
|
9 okt 2016
|
Woohoo! Gister beleefde ik mijn debuut op televisie als maker! Voor ‘De kunst van het maken‘, een talkshow n.a.v. het verdwijnen van het Mediafonds, mocht ik een tweetal video’s maken. Het zijn mashups geworden van een selectie wat het Mediafonds de afgelopen 28 jaar heeft voortgebracht en de nacht na de uitzending werd uitgezonden.
Natuurlijk is het doodzonde het Mediafonds dankzij kabinet Rutte II is wegbezuinigd en twijfelachtig dat het nu verder gaat als ‘NPO Fonds’, maar dat is nu de realiteit waarin we leven.
Hier en hieronder is de uitzending terug te zien, in online SD NPO-kwaliteit (ik zit op minuut 26 en 53):
Uiteraard kijken weinig mensen naar dit soort programma’s (want laat en kunstzinnig), wat een blik op de site van Kijkonderzoek bevestigd: 65.000 “views” slechts. De nachtuitzending met enkel hoge kwaliteitsfilms nog minder: 28.000. Nu heb ik sowieso weinig vertrouwen in het meetproces van de kijkcijfers, maar het geeft een aardige indicatie.
Maar je naam in beeld zien blijft kicken:
|
15 jul 2016
|
NOS op 3, waarvan ik in mijn vorige post zei dat ze meewerken aan de debilisering van de maatschappij met het belachelijke videootje over het weer, heeft gisteren een hele sterke video online gezet. En ik vind het wel zo eerlijk dat dan ook te melden.
En ik ben erg onder de indruk van de manier van monteren en filmen. Een hele frisse manier van je verhaal vertellen. In drie minuten (geloof me, da’s knap) wordt een beladen onderwerp, de reputatie van de “terreurgemeente” Molenbeek in België, op een originele luchtige manier gepresenteerd. Geen “saaie” talking heads, maar slimme inserts en een versnelde camera die door de straten wandelt en af en toe, zogenaamd toevallig, langs de verslaggever flitst.
|
3 jul 2016
|
Ruim een week ben ik, voor mijn VoorDeFilm-project, begonnen aan een nieuwe videoreeks: de 1 Minute Movie Mashup. Aangezien ik graag en veel monteer en mashups mijn ding zijn leek me dit een aardig concept. In één minuut een supercut fabriceren, die vermakelijk zijn, scherp of grappig. En ze zijn lekker snel te consumeren door de drukke kijker die ‘m voorbij ziet komen in z’n tijdlijn.
Ik probeer de video’s minimaal tweewekelijks online te zetten. De eerste twee afleveringen zijn al daar. Enjoy!
|
Tags: VoorDeFilm
|
