|
29 dec 2007
|
Wat is de decembermaand zonder eindlijstjes? Juist. En lijstjesfetisjist als ik ben (kende je deze site al? Tissues!) daag ik je uit in de reacties jouw concert top 5 van 2007 neer te keilen.
Ik zal beginnen.
2007 was voor mij qua live muziek vooral een ouwe lullenjaar. Zo zag ik helden van vroeger (Alan Parsons, The Police en Roger Waters), een afknapper van jewelste (David Sylvian) en zelfs vergane glorie (Billy Ocean). Spetterend veel nieuwe ontdekkingen heb ik niet gedaan dit jaar. Wel een band die lang op mijn wenslijst stond (The Shins). Voor de rest waren het vooral bands die ik al eens eerder zag (Saybia, Maximo Park). Volgend jaar weer wat actiever de poppodia bezoeken.
Op 5: Maximo Park in de Melkweg. Gewoon lekkere recht toe-recht aan rock. Elke keer weer.
Op 4: Wir Sind Helden in Paradiso. Duits feestje. Heerlijke popmuziek.
Op 3: Steve Vai in de Melkweg. Showpikkie eerste klas met het hartverscheurend mooie ‘For the Love of God’.
Op 2: Alan Parsons Project in Paradiso. Onverwacht genot voor oog en oor. Anderhalf uur lang.
Maar met stip op 1: Roger Waters in Sportpaleis Antwerpen. Deze man is een levende legende en zijn teksten snijden eersteklas eikenhout. Om over de perfect uitgebalanceerde muzikale begeleiding en decor nog maar te zwijgen. Prachtliedjes van Waters solo en Pink Floyd klassiekers.
Zie ook mijn recensie alhier.
Waters op z’n bassie
En nu jij!
|
Tags:
|
|
7 dec 2007
|
Suddenly…was ‘ie er weer.
Billy Ocean, de hitmachine uit de jaren ’80. Na een radiostilte van weet ik veel hoeveel jaar is de man terug. Dat moest ik meemaken! Het druiperige ‘Suddenly’ op herhaling. Evenals de klassiekers ‘When the going gets tough’ en ‘Get out of my dreams’. Mijn all time favorite was altijd ‘Loverboy’. Gewoon een cool nummer. Komt ook door die vette science fiction clip. Beetje als de kroegscène in Star Wars (IV).
Vanavond speelde hij in Paradiso. En om je een indruk te geven van de Billy van nu:
Rastafari! Maar afgezien van deze drastische andere look is zijn stem nog immer hetzelfde en ook de liedjes zijn nog even glad. Billy zelf is een genot om naar te kijken. Wat een lol heeft de man. Wat wil je, na bijna twintig jaar! De 57-jarige soulpopper springt en danst op het podium met constant die enorme smile op zijn gezicht. De dreads vliegen heen en weer. Hij maakt grapjes en sjanst met de dames vooraan. En zoals het een rastafari betaamd, begon hij over de coffeeshops in Amsterdam. Nu doet bijna elke artiest dat in Amsterdam, maar Billy lust er oprecht wel pap van. Hij wilde er eigenlijk wel gelijk heen. Toen hem echter een verse joint uit het publiek werd aangeboden bedankte hij toch maar vriendelijk.
Sja, wat zal ik zeggen. Het was leuk om Billy eens live te zien, maar muzikaal kon het me niet boeien. De nummers zijn lang en eentonig. Het reggae uitstapje was wel weer leuk de band speelde gewoon goed, maar op een gegeven moment verlies ik mijn aandacht. Pas toen de bekende hits langskwamen, had ook ik écht lol. Maar Billy is ook niet gek en stelde dit tot het eind uit. En dan, hoppa, ook gelijk alle vier achter elkaar: Suddenly, Loverboy, When the going gets tough en Get out of my dreams.
Nou, vooruit. Een beeldverslag:
|
Tags:
|
|
15 sep 2007
|
Alsof de tweelingbroer van Demis Roussos het podium op kwam lopen. Wat een imposante man zeg, mister Alan Parsons. Alles is lang aan hem: hijzelf, zijn haar, zijn baard, en zijn rode leren jas. Na het concert van de ‘ouwe mannen’ van The Police afgelopen donderdag, stond ik vanavond tussen de veertigers en vijftigers in het hoofdstedelijke Paradiso, bij The Alan Parsons Project.
Toen het eerste nummer begon vreesde ik heel even even een avond lang naar ‘synthesizers greatest’ te moeten luisteren, maar o, wat had ik het mis. Er stonden zes topmusicanten op het podium, die om en om, naast hun instrument ook de zang voor hun rekening namen. Anderhalf uur retestrak, perfect geluid en ijzersterke, kippenvel opwekkende songs. En het plezier spatte er van af. Van de mannen van The Alan Parsons Project zelf en zeker ook in het publiek. Zo kan het ook.
En ja, tijdens Old and Wise had ook ik een brokje in de keel. Wat een prachtig nummer blijft dat toch.
Een filmpje, versch uit mijn mobilofoon:
|
Tags:
|
|
14 sep 2007
|
Ik had een zitplaats ditmaal, tijdens het concert in de Arena. Na 21 jaar speelden ze weer saampjes: The Police. Sting, Stewart Copeland en Andy Summers. Officieel nooit uit elkaar geweest, maar sinds 1986, na ruzies elk gescheiden wegen ingeslagen.
The Police dus. Ik had er wel zin in. Maar eerst nog even tanden opelkaar en drie kwartiertjes luisteren naar de enorme echo’ende bak herrie die voorprogramma Fiction Plane (met zoontjelief van Sting op bas en zang) voortbracht. Wat een teringherrie. Wel een mooie cd-hoes:
Fiction Plane
Gelukkig klonk het geluid van The Police wat beter, maar de Arena blijft de meest vreselijke plek om een concert te geven. Okee, er kunnen 50.000 man in en het ligt in Mokum, maar meer voordelen kan ik niet verzinen.
Het trio begon lekker met ‘Message in a bottle’ en liet zien en horen dat het sound niets had ingeboet. Wat een strot heeft meneer Sting. Drummer Copeland ging zichtbaar enthousiast los en gitarist Summers zette functionele slagjes neer.
Tijdens ‘Roxanne’
Ik kon me echter niet aan gevoel onttrekken dat drummer Copeland en Sting hun ruzie hadden bijgelegd. Er was nul contact met elkaar en ik kreeg de indruk dat de mannen de nummers wel met lol, maar ook als een soort verplichting afwerkten. Vriend H. liet me weten dat The Police nooit het grote geld heeft binnengehaald in de periode dat ze samen waren. Sting begin pas te cachen toen zijn solo-carriere begon. Zou deze reünietour er zijn om het pensioen van Copeland en Summers veilig te stellen? Hoe dan ook, het is ze gegund.
Bijzonder concert. Werd echter geen één keer warm van binnen. En de Arena heeft het definitief verbruikt.
‘Every little thing she does is magic’ met publiek
|
Tags:
|
|
18 jul 2007
|
We may be humans, but we’re still animals, zegt een stem op het eind van de video van ‘For the love of God’.
Gitaarvirtuoos Steve Vai heeft mij met dit nummer en bijgaande clip sinds 1990 geraakt. Wat Vai daarna op muzikaal gebied allemaal geleverd heeft, is langs me heen gegaan en interesseert me ook niet echt. Steve Vai = ‘For the love of God’. En als hij dit vanavond in de Melkweg speelt, zal ik wel wat biertjes moeten innemen om de brokjes weg te slikken.
|
Tags:
|
|
27 apr 2007
|
“So ya thought ya might like to come to the show. To feel that warm thrill of confusion, that space cadet glow.
I’ve got some bad news for you sunshine, Pink isn’t well, he stayed back at the hotel. And they sent us along as a surrogate band.
We’re gonna find out where you fans really stand”…
…waren de eerste woorden die Roger Waters woensdagavond om iets na achten voor een uitverkocht Antwerps Sportpaleis zong. Uiteraard afkomstig van de tweede ‘In the Flesh’-versie van ‘The Wall’, maar tevens een gepast welkom. Eindelijk dan het concert waar ik zo naar uitkeek.
|
Tags:
|
