|
30 jun 2008
|
Posted by Menno, and filed under Audio, Nieuwe media
|
Die iPhone pak ik nog wel. Al zal het niet bij T-Mobile zijn. Ik ga echt niet (minimaal!) 30 euro per maand betalen en dan 2 jaar vastzitten aan een abonnement bij een provider die niet eens bereik in de Dirk heeft. Ik ben echter wel zo’n sucker die als een blok valt voor de iPhone-hype die meesterlijk gecreëerd is door Apple. Want ik wil ‘m ook, die telefoon, MP3-speler, agenda, internetbrowser en weet-ik-veel-wat in één. Wat dat betreft ben ik net Inspector Gadget. Tot die tijd moet ik het doen met mijn ‘eenvoudige’ Sony Ericsson mobilofoon en Creative Zen Micro MP3-spelert.
Deze Zen kwam een jaar of vier gelee op en moest de concurrentie aangaan met Apple’s iPod. Daarin uiteraard fors, faliekant en vernietigend gefaald, maar toch: i dig him! Het is een koelkast vergeleken met de slanke en sexy iPod, maar kwalitatief is-ie ijzersterk. Ik kan me nog een voor mij doorslaggevende test herinneren waaruit de Zen qua geluid beter gewaardeerd werd dan de iPod. En laten we eerlijk zijn, gaat het bij een MP3-speler uiteindelijk niet om het geluid? Juist. Ik kocht destijds dus een logge Zen Micro met 6 gigabijtjes en liet de hippe iPod links liggen. En tot op de dag van vandaag werkt-ie nog prima-de-luxe.
Voor Eeuwig Weekend wil ik je van tijd tot tijd deelgenoot maken van de inhoud van mijn Zen en je mee laten genieten van enkele muzikale uitschieters uit de moderne popgeschiedenis. Gewoon omdat ik dat leuk vind. Vandaag: Dean & Britta.
Wie? Dean & Britta, oftewel Dean Wareham en Britta Phillips. Ik heb de twee albums, L’Avventure (2003) en Back Numbers (2007), van dit sympathieke duo uit New York al maanden op mijn hoofd en ik moet zeggen: het fietst en treint goddelijk. Het getrouwde stel Dean & Britta maakt ‘dream pop’ zoals Wikipedia het omschrijft en dat klopt ook wel. Het is zeer rustige muziek die vooral erg sferisch en dromerig aandoet. Dean en Britta hijgen hier, fluisteren daar en halen heel sporadisch eens uit. Zeer chilly en sexy muziek.
Nog nooit van ze gehoord? Vast wel. Britta zou je kunnen kennen als de stem van tekenfilmchick Jem en de muziek van beiden zou je wel eens voorbij hebben kunnen horen gaan in de film The Squid and the Whale (2005, Noah Baumbach, tip!). Hiervoor speelden ze trouwens in de band Luna.
Ik zeg: probeer onderstaande track eens uit: ‘Our love will still be there’ komt van het door Tony Visconti geproduceerde Back Numbers en ja, is gewoon lief. De wereld kan heulemaal naar de klote gaan, alles en iedereen kaputt, de liefde tussen jou en mij blijft bestaan. Zucht, zwijmel.
Dean & Britta – Our love will still be there (4’22”)
[audio:http://www.eeuwigweekend.nl/audio/OurLoveWillStillBeThere.mp3]
Oh, en om het af te maken: kijk ook eens naar de video van ‘Words you used to say’. Bij deze clip viel ik als een blokje voor de muziek en de sexy Britta (die overigens al tegen de vijftig aan schurkt, can you believe that?).
Volgende keer snoeiharde rock ’n roll.
|
27 jun 2008
|
Na zijn immens succesvolle nummer 1-remix van Elvis Presley’s ‘A little less conversation’ mocht Neerlands trots in bange dagen Junkie XL laatst ook een nummer (‘4 Minutes’) van Madonna bewerken. Prachtig nieuws natuurlijk voor deze sympathieke deejay uit Lichtenvoorde.
Voordat hij in een uitzending van De Wereld Draait Door Matthijs van Nieuwkerk uitgebreid kon laten horen en zien hoe deze mix klinkt, kregen ze het even over ander muzikaal werk van Junkie XL, namelijk dat van de “emotiemuziek” bij games. Ik ergerde me nogal aan Van Nieuwkerk die de spelcultuur wel heel erg ridiculiseerde en verre van serieus nam. Junkie XL maakt al jaren muziek voor games en heeft onlangs zijn werk voor het nieuwe spel van EA Games, ‘Need for Speed: ProStreet‘, afgerond. Geen kleintje in de wereld van racegames. Ook artiesten als Bloc Party, The Rapture, TV on the Radio en The Yeah Yeah Yeahs leverden muziek voor dit spel.
Van Nieuwkerk snapte er niets van en klungelde zijn omschrijving van het spel aaneen met zinnetjes als “een autootje dat een ander autootje inhaalt” en vragen als “is dat toegepaste kunst?” en “leg je hier eer in?”. Het liefst wilde Matthijs gewoon vragen: “Ben jij als internationaal succesvol artiest wel goed bij je hoofd om mee te werken aan zoiets onbenulligs als een videospelletje dat enkel door kinderen wordt gespeeld? Heb je niets beters te doen?”.
Need for Speed: ProStreet
Wat Matthijs niet weet is dat de gamesindustrie inmiddels meer geld genereert dan de filmindustrie. Niet alleen in Holland, waar de omzet meer dan 1 miljard euro per jaar is, maar ook in de rest van de wereld. Junkie XL wees Matthijs er dan ook terecht op dat hij het grootste bereik via games heeft en niet via singles en cd’s. Van ProStreet werden afgelopen Kerst alleen al 6 miljoen exemplaren verkocht. Gemiddeld spelen vier personen dit spel, wat neerkomt op 24 miljoen mensen die jouw muziek beluisteren. Da’s niet niks. Wat de pet van Matthijs al helemaal te boven ging was Junkie’s uitleg over deze emotiemuziek bij de games. Het komt er op neer dat de muziek die hij maakt voor deze game interactief is, in de zin dat de speler met de besturing van de racewagen de mate van heftigheid van de muziek bepaalt. De emoties van de speler worden op deze manier getriggerd door de muziek. En het grappige is dat ze het zelf doen, want rijd je met je auto de berm in, dan hoor je andere muziek dan als je keurig op de weg blijft.
Een interessante ontwikkeling en in feite een nieuwe manier van muziek aan de man brengen. Een game als ‘Grand Theft Auto’ introduceerde al een soortgelijke interactiviteit door de speler tijdens het autorijden te laten kiezen uit een groot aantal verschillende radiostations. Zo kan de games- én de muziekindustrie je tijdens het scheuren door de bochten met nieuwe muziek kennis laten maken die je onbewust tot je neemt. Uiteraard wordt deze muziek maar al te graag geleverd door bekende bands en artiesten, want -zoals gezegd- het bereik is enorm en daarmee ook de zak met centjes.
Junkie XL over Need for Speed ProStreet en gamemuziek in het algemeen
Overigens was het in GTA ook mogelijk je eigen playlist samen te stellen uit je eigen MP3 verzameling. Over interactiviteit gesproken. Met de emotiemuziek van artiesten als Junkie XL is de interactie weer een stapje verder. Niet alleen bepaal je nu zelf de muziek, je kunt er zelfs een eigen remix van maken, al dan niet bewust!
Wat zal de volgende stap zijn? Zelf de muziek maken? Aan de slag dan maar met de Guitar Hero‘s en SingStar‘s! Moet Matthijs zich wel even goed inlezen.
|
28 mei 2008
|
Eet er kaas van of niet. Ik vind ze leuk.
(klik op een woord voor een nieuw woord)
|
Tags:
|
|
21 mei 2008
|
Posted by Menno, and filed under Muziek, Nieuwe media
|
…over goede muziek welteverstaan. Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Misschien nog leuker dan lullen over muziek is luisteren naar mensen die lullen over muziek. En dan het liefst vol overgave. Leo Blokhuis is zo’n iemand. Ik hang aan zijn lippen als hij weer een feitje ophoest uit de rijke popgeschiedenis en de historie van een liedje tot eeuwen terug kan leiden. Begin dit jaar was ik bij ‘Harmonium’, een theatershow van Blokhuis en zijn eega Ricky Koole, waar hij live weetjes spuide. Hoogtepunt voor mij die avond was het moment dat hij vol overgave vertelde over het nummer ‘American Tune’ van Paul Simon en deze vervolgens op plaat opzette, in al z’n 3 minuten en 47 seconden. Het publiek was muisstil en ik had kippenvel.
Voor het luisteren naar lullen over muziek kun je ook op het net terecht. Uiteraard is er het rijkelijk gevulde 3voor12 (dat gisteravond overigens een prijs ontving voor de verslaggeving van Lowlands 2007), maar een talking head afgewisseld met muziek vind je bijvoorbeeld bij poprecensent Gijsbert Kamer, die zijn ongezouten mening met de kijker deelt op VK.TV. Je bent het met hem eens of niet, hij praat vol passie over de laatst verschenen albums.
Sinds maandag is ook NRC met video’s op het net vertegenwoordigd en heeft 3FM DJ Eric Corton een eigen rubriek gegeven in NRC Rocks. In de eerste aflevering lult hij vol overgave over Dave Grohl en de Foo Fighters, inclusief meezingen en luchtdrummen.
Beide videocolumns werken aanstekelijk. Tenminste bij mij want ik heb gelijk weer de Foo Fighters hard opgezet. Kijkend luisteren naar mensen die lullen over muziek. I love it!
|
Tags:
|
|
15 mei 2008
|
Een uniek media evenement vanavond op het net, want de door u allen zo geliefde muzieksite 3voor12 bestaat vandaag namelijk 10 jaar en viert dat uitbundig. Niet alleen digitaal via een gratis downloadbare cd met fijne muziek uit Holland en de supercoole ‘viewmaster‘ waar in 72 filmpjes 10 jaar 3voor12 wordt gepresenteerd (zeer bijzondere beelden), maar ook live in het heule land!
Op de speciale feestsite kun je vanaf 21.00 uur live schakelen tussen 16 locaties in heel het land waar optredens van bands plaatsvinden. Met andere woorden: jij bepaalt wat je wilt zien en wanneer.
Hoe cool is dat?
Meer info hiero.
|
Tags:
|
|
22 apr 2008
|
The making of a good compilation tape is a very subtle art. Many do’s and don’ts. First of all you’re using someone else’s poetry to express how you feel. This is a delicate thing.
Zegt Rob Fleming in het boek (Rob Gordon in de film) ‘High Fidelity’ van Nick Hornby. En gelijk heeft-ie. Ik heb zelf in mijn tienerjaren ontelbare mix-tapes gemaakt. Compilatiecassettes voor mezelf, maar vooral voor anderen. Want dat is natuurlijk het leukst. Een half uur per kant vol muziek die jij aan iemand anders wil laten horen. Het zegt veel over jouw persoontje, want -zoals Rob Fleming zegt- je gebruikt de lyrics (de poëzie) en muziek van anderen om jouw gevoelens over te brengen. Zo’n compilatie is niet zomaar een verzameling liedjes. Nee, het is je hart en ziel op tape. Het is een pure kunst en een delicate kwestie.
John Cusack als Rob in de verfilming van High Fidelity
De ultieme compilatie
De compilatietapes die ik maakte voor vrienden en vriendinnen werden grondig uitgedacht. De volgorde is van essentieel belang. Op papier schreef ik de uitverkoren muziekstukken op en vervolgens werd heel secuur de volgorde bepaald. Je begint natuurlijk met een knaller. Een nummer dat de aandacht van de ontvanger in één klap grijpt. Het liefst een dansbaar, up-tempo lied. De lyrics maken nog niet eens zo heel veel uit. Daarna volgt een soortgelijk nummer dat nét een tikkie harder of sneller is. Om de luisteraar helemaal te overtuigen. Echter, verschiet niet al je kruit want er moeten nog minstens een stuk of 15 nummers volgen. Dus neem gas terug en programmeer een rustiger nummer. Niet té sloom want dan ben je de luisteraar weer kwijt. De gevoelige tearjerkers kunnen straks wel. Dan weer een sneller nummer, gevolgd door een lekkere ballad. En op deze manier werk je de hele lijst af. Twee nummers achter elkaar van een zelfde artiest is ook uit den boze. Ik eindigde altijd met een grapje, maar dat is persoonlijk. Feit is: there are a lot of rules. Meer tips op deze Wikihow.
Kijk, halverwege de jaren ’90 geborene: dit is een cassettebandje.
(Check hier overigens de grootste verzameling old-school cassettebandjes)
PC’s killed the mix-tape star
Toen de bandjes langzaam aan werden weggedrukt door de writable cd’s is ook het oude vertrouwde compilatiegevoel een beetje gestorven. Tuurlijk, compilaties kun je ook op cd’s branden, maar het is anders. Je zit niet meer geconcentreerd met je vingers boven de pauze en record knop, terwijl je met je andere hand het juiste nummer op de cd- of platenspeler start. Je hebt niet meer te maken met een kant A en een kant B, waarop je verschillende moods kunt zetten. Je bent niet meer aan tijd van 30 of 45 minuten gebonden, wat overigens helemaal verdwenen is met de komst van de MP3-speler. Deze ontwikkeling is killing voor de mix-tape, daar de shuffle functie een eind maakt aan alle noeste compileerarbeid. Echt, het is gewoon anders.
Pause-record-play
Maandcompilaties
Ondanks het grote verschil ben ik op een gegeven moment ook gezwicht voor de pc en cd-invasie en heb ik de cassetterecorder de deur uit gedaan. Tenslotte zitten er wel heel veel voordelen aan de nieuwe technologie. Vanaf dat moment heb ik trouw elke maand een compilatie-cd samengesteld. Een maandelijkse verzameling nummers van die periode, vermengd met tijdloze klassiekers. Deze maandcompilaties zijn waardevolle tijdsmonumenten geworden. De nummers en volgorde van die cd’s zijn helemaal van toen. Bijzonder! Ik doe dit nog tot op de dag van vandaag, zij het met een ruimere frequentie. Uiteraard zijn deze mix-cd’s ook gemaakt met in mijn achterhoofd ze aan anderen te laten horen. Het grootste deel van mijn maandcompilaties is dan ook enthousiast gekopieerd, wat ik beschouw als een compliment.
Mixwit
CD of casettebandje, een goeie compilatie maken blijft een vak apart. Of zoals Rob Fleming het zegt: The making of a great compilation tape, like breaking up, is hard to do and takes ages longer than it might seem. Dat het leuk is om te doen staat buiten kijf. Iedereen zou het moeten doen. Groot was dan ook mijn blijdschap toen ik stuitte op het kersverse Mixwit, een website helemaal gericht op het samenstellen van je eigen mix-tape!
De perfecte samensmelting van het goeie ouwe gevoel van een cassettebandje met de modernste ontwikkelingen op het web. Okee, het is geen echt cassettebandje en verre van analoog, maar hey, Mixwit is cool. En bovendien kun je je mix delen met de hele aardkloot. Je vindt er inmiddels zo’n 1000 mix-tapes, samengesteld door muziekliefhebbers over de hele wereld. Ontzettend leuk om te zien maar vooral horen voor welke muziek en volgorde mensen hebben gekozen. Het afspelen van jouw of andermans compilatie wordt gevisualiseerd door een heus cassettebandje, welke je naar believen kunt pimpen en in z’n geheel op je site kunt plaatsen.
Uiteraard heb ik hier ook een mix-tape samengesteld. Hierop alle nummers die voorbij kwamen en komen in mijn MP3 rubriek.
Muxtape
Een soortgelijk initiatief -de nostalgische nood was blijkbaar hoog- is Muxtape. Deze Amerikaanse website, pas sinds een maand in de lucht, stelt de gebruikers in staat om MP3’s te uploaden en zo ook een eigen mix-tape kunnen maken. Geen cassettebandje dat letterlijk afspeelt, zoals op Mixwit, maar een overzichtelijke lijst met nummers die per stuk als streaming audio te beluisteren zijn. Nadelen zijn dat je het volume niet kunt regelen of door de nummers kunt skippen (maar dat kon ook niet bij een bandje!). Wel een stuk gebruiksvriendelijker dan Mixwit.
Hier ook een speciale MennoBlog mix-tape in wording. Luister!
Oud en nieuw
Het is leuk om te zien dat er naast Last FM steeds nieuwe initiatieven ontstaan om muziek op een leuke manier aan de man te brengen én te delen (denk ook aan Fabchannel, de 3voor12 Luisterpaal, MySpace, Jamendo). En dat het goedkomt met het vertrouwde compilatiegevoel geloof ik wel. Desnoods neemt het een plekje in naast al het geshuffle. Want het cassettebandje mag dan wel zo goed als dood zijn (en zelfs bijna vergeten), sites als Mixwit en Muxtape komen verdacht dicht bij de tijden van het kneuterige analoge samenstellen van mix-tapes. Ze benadrukken het belang van een goeie compilatie. En ja, dat is bijzonder in deze tijd van iPod’s en de shuffle-generatie. Oud en nieuw komen op een mooie manier samen en maken jong en oud blij. Ben benieuwd wat Rob Fleming ervan had gevonden.
|
Tags:
|
|
15 apr 2008
|
Posted by Menno, and filed under Muziek, Nieuwe media
|
3voor12 Luisterpaal widget gezien? Daaro >>>>> rechts onder de knop 3voor12.
Lang leve Web 2.0 en lang leve 3voor12. De Luisterpaal was me al jaren bekend, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het te vaak vergat om de nieuwste platen te checken. Tot vandaag.
Want nu hoef ik enkel op de widget te klikken en de laatste en heetste bandjes komen uit mijn speakers. Zo heb ik het gehele nieuwe album van The Kooks, ‘Konk’, reeds beluisterd (zeer goed!) en zojuist de laatste dEUS, ‘Vantage Point’ (viel me helaas tegen). Probeer ze ook eens en sla alsjeblieft die mafkees van een Brainpower over.
De widget ook op je site? Hiero pak dan!
|
Tags:
|
