Vanaf vandaag ligt de fraaie special edition dvd-box van Day of the Dead in de winkel. Niet de George A. Romero klassieker, maar de remake van Steve Miner uit 2008. Moderne zombies dus. Gezellig met de feestdagen. Nee, het is geen goede film. Wel een vermakelijke, met Mena Suvari in hoofdrol, jeweetwel, de blonde stoot die in American Beauty het hoofd van Kevin Spacey op hol brengt. De actrice heeft sowieso een verrassende back catalogue met naast de drie American Pie films, een flink aantal horrors waarvan Trauma (2004, Marc Evans) en Stuck (2007, Stuart Gordon) er het meest uitspringen. En nu dus Day of the Dead, die verder helegaar niks met het origineel te maken heeft.

Met de verpakking van Day of the Dead 2008 zit het wél goed (check de pop-up!)

Het gaat lekker met het zombiegenre. Een aantal weken geleden schreef ik nog over het spel Left 4 Dead, terwijl deel 9 van de immens populaire stripserie The Walking Dead alweer is verschenen. De ene zombiefilm na de ander komt de laatste jaren uit en zelfs de meester der zombiefilms zelf – Romero – is na zijn vijfde zombiefilm Diary of the Dead van het vorige jaar bezig met een zesde (werktitel: Island of the Dead). Hoog tijd dus om de balans op te maken en met een top 10 ultimate zombiefilms op de proppen te komen. Past ook wel in de decembermaand vol eindlijstjes. Eens kijken of de remake van Day of the Dead op een vermelding kan rekenen.

N.B. Om het een beetje leuk te houden laat ik de Romero-trilogie (Night of the Living Dead (1968), Dawn of the Dead (1978) en Day of the Dead (1985) uit het lijstje. Die zouden namelijk respectievelijk om nummers 2, 1 en 3 zijn geëindigd. Een pré-Romero-trilogie lijstje dus. Here it goes.

10. Return of the Living Dead (1985, Dan O’Bannon)
Braaaaains! Een klassiekertje. Lekkere jaren ’80 sfeer in deze semi-grappige zombieprent. Een van de weinige films waar de zombies ook kunnen praten. Onderstaand fragment, dat eindigt met een Shakespeariaanse quote, geeft een indruk van het niveau. Eating brains makes the pain go away.

9. Undead (2003, Michael & Peter Spierig)
Sympathieke op en top Australische kleine film. Een vissersdorpje krijgt te maken met neerstortende meteorieten waardoor alle inwoners in levende doden veranderen. Klassiek zombie versus groepje overlevers verhaal, maar met de juiste zwarte humor en voldoende enge momenten en fraaie effecten.

De juiste gun om een zombie tot zwijgen te brengen

8. Flight of the Living Dead (aka Plane Dead) (2007, Scott Thomas)
Na het succes van Snakes on a Plane kon een zombievariant niet uitblijven in een tijd waarin het zombiegenre herleeft. De titel (ik kan me voorstellen dat ze het moeilijk hadden met de keuze, want beiden zijn meesterlijk) verraadt het al: de zombie-uitbraak vindt hier plaats in een vliegtuig. En it ain’t nice hier hoog in de lucht waar vluchten onmogelijk is. Extra spooky dus. Wederom een komische insteek (wat is dat toch steeds), maar al met al een zeer vermakelijke film.
De film heeft leuke vondsten, zoals de tandeloze zombie-oma en de paraplu in een zombie. En dan uitklappen. Ach ja.

Meelevende stewardessen

7. Dellamorte Dellamore (Cemetary Man) (1994, Michele Soavi)
Een aangename verrassing toen ik deze film voor het eerst zag. Fransesco Dellamorte heeft een nachttaak aan het voor de tweede maal doden van de overledenen die uit de grond komen kruipen. Heel bizar en heel sfeervol, deze Italiaanse film. Alles zit erin: horror, romantiek, seks, humor, zombies, maar bovenal mooie beelden. Op het kerkhof en in de film.

Dat bedoel ik!

6. Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’erotisme) (1973, Jesus Franco & Jean Rollin)
Ja, ik heb er een zwak voor: mooie jaren ’70 dames die de hele film naakt rondlopen in een totaal plotloos verhaal. En als er dan ook nog een horror-element in zit, ben ik je man. Welnu, bij de Italiaan Jesus Franco zit je wat dat betreft wel snor. Deze film inspireerde me overigens tot het stripverhaal ‘Nadine tussen de dolende zielen’ dat ik voor de bundel Bloeddorst maakte. Een behoorlijke flutfilm, maar man o man, wat een heerlijke sfeer daar in dat huisje in het bos midden in de zomer. Oja, de zombies duiken pas helemaal aan het eind op. In een droom. Maar een kniesoor die daar over klaagt.

Alleen de poster al!

5. Resident Evil: Extinction (2007, Russell Mulcahy)
Naar mijn mening de meest spetterende van de Resident Evil films. Deel drie dus. Gooi Day of the Dead en The Birds in een blender, strooi er een snufje Alice in Wonderland en een wolkje Through the Looking Glass door en mix het doorelkaar. Giet de pap in een kom en roer er een flinke dosis Mad Max en Alien: Ressurection doorheen en maak het af met een kopje The Walking Dead. Need I say more? Kijk:

4. The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
Nou, dat is pas een enge film! Ik zag deze rolprent voor het eerst gansch alleen na middernacht in het pikkedonker in een vreemd huis. Ideale omstandigheid dus om je flink het leplazerus te schrikken en peentjes te zweten. Waar delen 2 en 3 het op de komische toer gooien, houdt Evil Dead deel 1 het eng, mysterieus en griezelig. En hoe amateuristisch de effecten ook zijn, het komt allemaal over. Er valt over te twisten of we hier te maken hebben met zombies (’t zijn eigenlijk demonen), maar alla. Evil Dead bevat tevens de meest freaky 5 minuten ever qua cameravoering en visuele uitvoering van hoofdrolspeler Ash z’n mentale toestand.  Blijft recht overeind staan deze film!

Hij wordt helemaal gek, die Ash

3. 28 Weeks Later (2007, Juan Carlos Fresnadillo)
Ja, mijn voorkeur gaat uit naar het tweede deel, hoewel 28 Days Later ook zeer, zeer de moeite waard is. 28 Weeks Later laat meer zombies (geïnfecteerden) zien. Het concentreert zich meer op de opbouw van Londen na de invasie uit deel 1 en hoe het daarna wéér grandioos misgaat. Een stad in totale chaos met sprintende zombies. En ook een verademing: geen humor hier. Pure angst, paniek, horror. Doodeng.

Bekijk hier de openingsscène:

2. Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Deze film bracht het allemaal weer op gang, de zombie madness. Dawn of the Dead bewees dat het zombiegenre nog lang niet dood was (haha, woordspeling) en blies nieuw leven in de levende doden. Want na 28 Days Later in 2002 was dit wéér een film waarin de zombies niet strompelden, maar renden. In mijn optiek enger. Dawn of the Dead bewees daarnaast zelfs dat een remake van een Romero-klassieker kan slagen (overigens als enige tot op heden). De openingsscène is uniek, zoals ik ook al eens eerder op Eeuwig Weekend beschreef en de film is een rollercoaster ride aan vluchtpogingen, rennende zobies, explosies en actie, maar ook het menselijke aspect wordt perfect behandeld.

Woops!

1. [REC] (2007, Jaume Balagueró & Paco Plaza)
2007 was een mooi zombiejaar, want ook de nummer 1 in deze lijst kwam uit 2007. Zombiemeester Romero bracht in hetzelfde jaar een soortgelijk concept in zijn Diary of the Dead, waarin de filmbeelden bestaan uit het opgenomen videomateriaal van de hoofdrolspelers. Het Spaanse [REC] doet precies dat, maar steekt met kop en schouders uit boven de film van de uitvinder van het genre. Een verslaggeefster en haar cameraman maken een reportage over de lokale brandweer en volgen hen na een telefoontje van een paniekerige vrouw die opgesloten zit in haar appartement. Aangekomen in het pand blijkt er al snel meer aan de hand te zijn. Het is de manier waarop het geheel in beeld wordt gebracht dat je haren recht overeind gaan staan. De schokkerige camerabeelden, de duisternis, de totale paniek en natuurlijk iets met zombies. Brr!

Ook de teaser is briljant:

Tot zover dit hersenhapje. Wil ik nog wel even een aantal titels noemen in de categorie honoroble mentions. Want Zombie Strippers is toch best een leuke film. En ook Planet Terror is erg goed. En natuurlijk is Shaun of the Dead een super zombiefilm, maar omdat het iets teveel comedy is, past ‘ie niet in mijn rijtje.

Geen vermelding dus voor de remake van Day of the dead. 
Dit artikel verscheen eerder op EeuwigWeekend.nl