|
17 sep 2007
|
Breaking news! Mijn kindje Bloeddorst is genomineerd voor de prijs van ‘Beste album 2007’ in de categorie ‘Nederlands Avontuur en Vermaak’!
Over Bloeddorst zegt de website van Het Stripschap:
“Een horrorbundeling van meerdere stripmakers met op iedere pagina een verrassing. Een welkom initiatief in een land waar nog steeds meer stripbladen verdwijnen dan ze ter wereld worden gebracht”.
|
Tags:
|
|
21 aug 2007
|
Toen ik nog fanatiek en bijna obsessief David Bowie fanaat was, hield ik, met de komst van betaalbaar internet, uiteraard ook een website over de man bij. Stationtobowie heette het en was voornamelijk bedoeld voor mede-fans en het uitwisselen van bootlegs. Toen ik 400 bootlegs wel voldoende vond en het Bowie fanatisme langzaam aan wegebde, stopte ik met de site. We schrijven 2003. De site bestaat overigens nog steeds en wordt gehost door een Amerikaanse Bowie-vriend van toen.
Op stationtobowie linkte ik ook naar websites waar je gratis en voor niks zeldzame en live Bowie-tracks kon downloaden. De filesharing programma’s stonden redelijk in de kinderschoenen, dus men moest het begin jaren ’00 nog hebben van digitale opslag websites. Op deze pagina’s kon je inloggen en je shit dumpen. Foto’s, documenten en muziek. Anderen konden deze vervolgens (met een snelheid zo traag als dikke poep) downloaden. Zo heb ik tientallen bootlegs binnengehaald. Eén van die sites heette Myspace.com. Jaha, je leest het goed.
|
Tags:
|
|
22 jul 2007
|
Toen ik laatst een paar dagen in Londen vakantiëerde, werd de komst al luid en duidelijk aangekondigd op posters en de dubbeldekker-bussen. 11 Mei zou 28 Weeks later zijn première beleven in de UK. Omdat wij onze tijd in Engeland niet binnen de muren van een bioscoop wilden spenderen, besloot ik de film, waar ik enorm naar uitkeek, tezijnertijd wel in Nederland te bekijken niet wetende dat-ie hier pas 20 september in de bioscoop komt. Ik herhaal: 20 september!
Aankondigingen op Londense bussen
Zieke horrorfanaticus als ik ben en vooral van de betere zombieflick, moest ik het doen met de gruwelijk vette trailer en enkele vrijgegeven clips, wachtend op de dag dat ik naar de bios mag. Dat zou ik nooit redden. Voorganger ’28 Days later’ (2002) heb ik al tig keer gezien en de komst van George A. Romero’s ‘Diary of the dead’ duurt ook nog eeuwen. What to do? Het internet dan maar? Waarom niet eigenlijk. Ik koop de film toch wel als-ie over duizend maanden in de winkel ligt. Maar helaas was er lange tijd enkel een cam-versie te vinden. Zelfs varianten nagesynchroniseerd in het Duits, Russisch en Frans. Ik ben gek op taal, maar dat is echt niks voor mij. Maar vandaag was het raak. De dvd-screener was uitgelekt. En gelijk maar voorzien van Nederlandse ondertitels. Als een iets te enthousiaste adhd’er met hyperventilatie laadde ik de 800 mb neder en zette de fik in de disc. Een half uurtje later zat deze jongen voor de teevee. Met ’28 Weeks later’ in perfecte kwaliteit in de dvd-speler. Acht weken eerder dan zou mogen. Sorry, 20th Century Fox!
Deze posters verschenen 28 dagen voor de première overal in Londen
|
Tags:
|
|
11 jul 2007
|
Snoeihard geweld had hij in ‘Reservoir Dogs’ al behandeld, zijn hommage aan de B-film was gemaakt (‘Kill Bill’ volume I en II) en zelfs zijn magnum opus had hij met ‘Pulp Fiction’ al afgeleverd. Nu richt regisseur Quentin Tarantino zich op de exploitation-film.
De exploitation-film floreerde in de jaren zeventig. Het genre stond voor over-the-top actie, splatterhorror met de ketchupfles binnen handbereik, veel bloot, seks en geweld en – vooral – veel slecht acteerwerk. Grote sterren waren onbetaalbaar. Dat het acteerwerk beneden de maat was, moest de kijker maar voor lief nemen. In deze films draait het om snel geld verdienen in plaats van om kwaliteit.
De exploitation-films hadden op hun beurt weer subgenres, zoals blaxploitation (films met zwarte acteurs gemaakt voor een zwart publiek), motormuizenfilms, kannibalenfilms en women in prison-films. Ze vonden gretig aftrek bij een select maar fanatiek publiek in Europa en Amerika. Daar werden ze vertoond in zogenaamde ‘grindhouses’, achteraftheatertjes waar twee films achtereen vertoond werden (‘double features’).
Typische exploitation-filmposter, ‘Prison Girls’ (1972)
NEP-TRAILERS
De 44-jarige Tarantino is een enorme filmfreak. Vooral van de ‘foute’ films uit de jaren zeventig lust hij wel pap. Zijn liefde voor de B-film resulteerde eerder in het tweedelige meesterwerk ‘Kill Bill’, waarin de nagesynchroniseerde spaghettiwesterns en de kung-fu samoerai films van weleer hoogtij vierden.
Het ultieme eerbetoon aan deze exploitation-films maakte Tarantino de afgelopen jaren met regisseur en maatje Robert Rodriguez (‘Sin City’ (2005)). Zij namen het gegeven van de grindhouse-bioscopen en double-features letterlijk en schreven en regisseerden beiden een film, compleet met een viertal nep-trailers. In het project ‘Grindhouse‘ (vette website) neemt Rodriguez met ‘Planet Terror’ de zombiethriller voor zijn rekening, terwijl Tarantino met ‘Death Proof’ een ode aan het slashergenre brengt.
|
Tags:
|
|
24 jun 2007
|
Kan iemand mij vertellen waarom films in de herhaling gaan? Wat kan in godesnaam de reden zijn waarom klassiekers een remake krijgen? En ga me niet vertellen dat geld in het laatje de enige reden is, hoewel me dat niet zou verbazen.
Ik wilde hier al langer over schrijven, maar zojuist is de druppel gevallen die de ergernisemmer deed overlopen. Ik ben net klaar met The Warriors uit 1979 van Walter Hill. Verschrikkelijk mooie film. Prachtig op alle fronten. Op IMDB scoort-ie ook goed met een 7.4 en de trivia-lijst is terecht lang. Een meesterwerkje pur sang. Niets meer aan doen. Maar nee hoor, wat zie ik ook op de site? Er komt een remake. In 2008. Why de fuk een remake? Geef mij nogmaals één goeie reden?
“Warriors, come out to playyyyyy”
Ik ben van mening dat je met je gattekrabbers van een film af moet blijven. Ik schreef het al eerder over The Blob en ik zeg het nu weer. Deze films zijn gemaakt met bakken bloed, zweet en tranen en zijn in veel gevallen een meesterwerk, zo niet een levenswerk, zeker in de ogen van de regisseur, schrijver of crew. Mensen hebben weken, maanden, jaren aan een script gewerkt, gevolgd door productie en afwerking. Zo’n rolprent bestaat zoals-ie is in diens plaats en context en daarmee basta. Klaar. En dan kan het een crapfilm zijn of juist een superflick, BLIJF ER VAN AF!
En kom niet aan met ‘ja maar, het is een interpretatie van de regisseur’. Sodemieter op. Bedenk zelf wat origineels. De tranen schieten me in de ogen als ik zie dat The Warriors geremaked wordt. Ik begin als een kind te huilen als ik aangekondigd zie dat ook ‘Don’t Look Now’, ‘Evil Dead’, ‘The Thing’ en ‘Scanners’ een remake krijgen. En ik ben ontroostbaar als ik lees dat ook deze films een remake krijgen: ‘Hellraiser’, ‘The Boys from Brazil’, ‘The Birds’, ‘Halloween’, ‘The Last House on the Left’, ‘Escape from New York’ en ‘Straw Dogs’. En dan zwijg ik nog over de stroom Japanse spookfilms die de afgelopen jaren verhollywood zijn (‘The Ring 1 en 2’, ‘The Grudge 1 en 2’, ‘ Dark Water’ en straks ‘Shutter‘). Ongelofelijk.
Ook deze sterke film wordt verhollywood
Wat scheelt er aan de originele versies? Hoe kun je de klassieke scenes uit The Warriors evenaren? De oneliners en de personages? Daar valt nimmer aan te tippen! En ik begrijp nog het argument als je een film ietwat wilt aanpassen aan de huidige tijd. Een oudje oppimpen als het ware. Maar heeft dat gewerkt? Laten we eerlijk zijn en ‘The Omen‘ (2006) en ‘Psycho‘ (1998) als geflopt verklaren. Ja, ook ‘The Texas Chainsaw Massacre’ (2003) en ‘House of Wax’ (2005) stelden niets voor. Artistiek gezien. Ja, wel bij de kassa en dat is tenslotte wat telt. It all makes perfect sense, expressed in dollars and cents (R. Waters).
Ik kan nog wel even doorgaan met titels noemen van waardeloze remakes, nutteloze interpretaties en wellicht redelijk geslaagde ‘gebaseerd-opjes’, feit blijft dat men niet origineel bezig is. Zou de koek op zijn? Is het een trent ouwe films te moderniseren? Zijn er niet meer genoeg goede schrijvers? Of een betere vraag: Is het iets van de laatste jaren of is het altijd al zo geweest? Ben in elk geval wel benieuwd wat jij een goede remake vond.
Update: het is weer raak!
|
16 jun 2007
|
In de reeks ‘ouwe films kijken met Menno’ vandaag: The Blob.
Een oudje uit 1988 van regisseur Cuck Russel (de man maakte 6 jaar later ‘The Mask’). The Blob is een remake van de gelijknamige film uit 1958, waarin niemand minder dan Steve McQueen de hoofdrol speelt. Waarom een remake, hoor ik je denken? Omdat Hollywood immer denkt het beter te kunnen dan toen. Tenslotte zijn de special effects na 30 jaar een behoorlijk stuk realistischer geworden. Persoonlijk denk ik: laat oude films met rust en bedenk eens wat nieuws, wat zeker geldt voor het horrorgenre waarvan ook de laatste jaren de een na de andere remake op het witte doek verschijnt.
|
Tags:
|
|
21 nov 2006
|
Het moge duidelijk zijn dat ik een groot fan ben van het horrorgenre als het op films kijken aankomt. Vooral de subgenres zombie- en geestenfilms verorber ik bijna obsessief. Maar hee, ik ben de beroerdste niet en dig eigenlijk elke horrorfilm wel. Tenslotte streven ze allen hetzelfde doel na: de kijker angst of afkeer inboezemen. Dus een slasher op zijn tijd, waarin met grasmaaiers mensen aan gort worden eh…gemaaid smaakt prima. Of een gruwelijk moerasmonster dat alles en iedereen opeet: prima. Echter, er zijn films die ook mij te ver gaan. Films die net iets te realistisch zijn bijvoorbeeld. Zoals Funny Games. Of waarin verkrachtingen en vernederingen inzitten, zoals Last House on the Left. Maar niets haalt het bij Slaughtered Vomit Dolls.
Slaughtered Vomit Dolls? Ja, Slaughtered Vomit Dolls (2006). Van een regisseur die luistert naar de naam Lucifer Valentine 666. Waar de film over gaat? Gewoon, over een prostituee en stripper die een beetje gek wordt. Dat op zich is nog niet zo erg. Maar het feit dat er om de 10 seconden gekotst wordt wel. En dat niet alleen. Ook worden er armen afgezaagd en hoofden afgerukt. Ja, de titel is treffend.
De film draagt de slogan: ‘Dead whores & vomit make Henry a fun boy’, geestig verwijzend naar The Shining en Henry: Portrait of a Serial Killer. Laatste film is overigens al behoorlijk shocking, maar valt inderdaad in het niet bij Slaughtered Vomit Dolls, die zelfs een nieuw subgenre introduceert: ‘vomit gore’.
Op de site Digital Retribution is een interview te lezen met de regisseur, waarin hij enkele interessante zaken verteld.
Zo vertoont het verhaal en hoofdpersonage erg veel overeenkomsten met een groot idool van Lucifer: Kurt Cobain. En dan vooral Kurt tijdens zijn laatste zes dagen. Tevens heeft hij als doel ‘to fuck you up as viewer’. De kijker moet hetzelfde ervaren als wat Angela Aberdeen, de hoofdpersoon, doormaakt (helemaal gek worden). En ja, al het gekots is authentiek.
Geen film voor tere zieltjes dus. Verontrustend is wel het sleutelwoord. Want het is niet alleen de vomit gore die hard aankomt, ook al het bloot in beeld en de soundtrack draagt bij aan het zieke sfeertje. Alsof er constant krijsende biggen worden afgeslacht. Tel daarbij op de griezelige manier waarop het geheel in beeld is gebracht. Shockerend op alle fronten dus. Al nieuwsgierig geworden? Tuurlijk wel! Dat zit namelijk in de mens. Iedereen spreekt vol afschuw van dit soort films, maar ondertussen! Keek toendertijd niet heel Nederland hoe het hoofd van journalist Daniel Pearl werd afgesneden door moslim extremisten? Natuurlijk!
Alle respect overigens voor Ameara Lavey, de actrice die zichzelf op alle mogelijke manieren blootgeeft. Een mooie meid die vreemd genoeg nog maar één film heeft gemaakt: Slaughtered Vomit Dolls. Hm…
Tenslotte heeft Lucifer nog een fijne tip voor diegenen die zich afvragen hoe je nu eens lekker kunt overgeven: “Go with your gut instincts, with what’s inside, and don’t be afraid to let it all hang out, project your soul and personality outward, and let the good times roll!”
Rrrrright.
|
Tags:
|
