Ik woon in Amsterdam. In de De Pijp te Oud Zuid. Met veel genoegen overigens. Het is een verdomd mooi wijkje. De Pijp was voorheen een arbeiderswijk, maar is al een flink aantal jaren bezig te veryuppen. Langzaam aan overspoelen tweeverdieners de voorheen verwaarloosde en later flink gerenoveerde panden, die overigens niet goedkoop meer zijn. Een huis van 400.000 euro is eerder regel dan uitzondering bij ons in De Pijp.

De yup staat voor young urban professional en volgens de Van Dale betreft het een jonge, stedelijke carrièremaker. Eigenlijk val ik hier dus ook onder, als eh ja, jonge, stedelijke carrièremaker. Laat ik de hier nevenstaande tekst die ik ergens bij mij om de hoek aantrof dan ook maar even vergeten.

Nee, het gaat mij om die andere yup. Die rijke. Die ballerige. Laten we ze maar even Lullo’s noemen. Tenslotte kan ik die huizen ook niet betalen. Ik huur dan ook als een van de laatsten der Mohanikanen in de Pijp. En mijn huis is verre van gerenoveerd. Nee, die Lullo’s, daar wil ik het even over hebben. Die hebben namelijk allemaal een scooter onder hun reet. En die scooter, díe irriteert mij.

Want die scooter maakt ten eerste een enorme bak herrie.Van dat vervelende monotone kutgeluid wat ervoor zorgt dat je gesprekken moet staken en de slaap niet kunt vatten. En als je er nu een beetje snel mee kan gaan, maar een kleuter haalt ze nog in op z’n driewieler. Ten tweede gaat altijd, maar dan ook altijd het alarm af. Ze zijn nogal populair onder Lullo’s, dus er moet een beveiliging op. Drie kettingen voldoen blijkbaar niet meer. En bij het minste briesje gaat het alarm al af. Duurt een minuut.Ten derde parkeren de Lullo’s hun scooter midden op de stoep. Bewijs? Heb ik voor je:

En kijk, dat is allemaal niet zo’n hele grote ramp, als het bij een paar van die veredelde puchjes per dag bleef, maar het lijkt wel of het een hype van jewelste is onder Lullo’s, want de scootershops schieten als paddenstoelen uit de grond hiero. Het is een af- en aanrijden van scooters. Allemaal rijke fatsige ballen en tuttige hockeymeisjes die zichzelf te goed vinden om op de fiets te stappen. En ondertussen maar schreeuwen tegen elkaar want ze willen ook blijven beppen tijdens het scooteren. Oh, en dat het drie uur ’s nachts is en de hele buurt wakker wordt, vinden ze ook niet erg.

Misschien is dat wel mijn grootste ergernis. Het zijn statussymbolen voor de Lullo’s. Ze kunnen gewoon fietsen, maar ze verpesten het milieu liever, want ze hebben het geld toch wel en hun vrindjes zien ze op de nieuwste Vespa LX 50 FL PINK 45 à 2.924 euro. Kijk, de Neus was er ook zo’n één.

Dus. Wat gaan we hier aan doen? Juist, saboteren die boel. Als je ergens zo’n patserige Lulloscooter ziet staan, draai gewoon even de ventieltjes los. Of steek een stokje door de spaken. Of tap de benzine eruit (pas op met die eerste slok!) Doe het voor mij, de stad Amsterdam, je land en jezelf. Degene met het hoogste aantal krijgt een cadeaubon van Scootercity!

Dit mag ook

Dit bericht schreef ik voor het inmiddels ter ziele gegane groepsblog Eeuwig Weekend.